musiqi

is. <ər. əsli yunancadan>

1. İnsanın təəssüratını, hiss və ideyalarını ritm və intonasiya cəhətdən mütəşəkkil səslərlə ifadə edən sənət. Xalq musiqisi. Şərq musiqisi. Klassik musiqi. – Bir qədər keçəndən sonra musiqiyə olan həvəsim o qədər azaldı ki, başıbəlalı düdüyü bilmərrə gözdən saldım. C. M.. // Bu sənətə aid əsər və ya əsərlər. Ü. Hacıbəyovun musiqisi. M. Maqomayevin musiqisi.

2. Həmin sənətin, vokaldan fərqli olan instrumental (çalğı alətləri ilə ifa edilən) növü. Cəfər Cabbarlının «Sevil» əsərinə yazılmış musiqi. – Pərdədən qabaq musiqi çalınır. Ü. H.. Dünyanı öz səsi və öz musiqisi ilə titrədən böyük sənətkarın əlləri titrəyirdi. M. S. O..

3. Musiqi əsərlərinin ifası; çalğı. Musiqiyə qulaq asmaq. Musiqidən zövq almaq. Musiqi səsi. – Başla musiqiylə bizim bayramı; Əlində yaylığı oynasın hamı. S. V.. Birdən şirin bir musiqi axıb gəldi. İ. Ə..

4. məc. Musiqini xatırladan, qulağa xoş gələn, ahəngdar, melodik səs. <Qızın> səsi həzin bir musiqi qədər xoş idi. S. H..

5. Musiqiyə aid olan, musiqi ilə bağlı olan. Musiqi məktəbi. Musiqi gecəsi. Musiqi alətləri. – Şənləndirir hər kəsi; Bir musiqi məclisi. A. Ş.. <Rəhim:> Mən müharibədən əvvəl Bakıda dövlət konservatoriyası yanında onillik musiqi məktəbində oxuyurdum. Ə. S..